Την 21η Απριλίου 1975 συγκεντρώθηκαν χιλιάδες Ελληνοκύπριες γυναίκες από το εξωτερικό για μια ιστορική πορεία διαμαρτυρίας προς το κατεχόμενο τουρκοκρατούμενο μέρος της Κύπρου. Στόχος ήταν να απαιτήσουν πίσω τα σπίτια τους και να αναδείξουν τη δύσκολη κατάσταση των προσφύγων μετά την εισβολή του καλοκαιριού του 1974.
20.000 ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΕ ΠΟΡΕΙΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ – αλλά ο δρόμος είναι ναρκοθετημένος
ΛΕΥΚΩΣΙΑ (Expressen). "Η Mary Giorso, 21χρονη Ελληνοκύπρια και μητέρα τριών παιδιών, ζει ακόμα στη σκηνή νούμερο δέκα στο στρατόπεδο Σταυρού στη Λευκωσία, όπου την είχα συναντήσει πριν από τρεις μήνες.
Η ζωή στο στρατόπεδο προσφύγων, όπου οι μερίδες τροφίμων έχουν μειωθεί, έχει οδηγήσει την οικογένειά της σχεδόν σε νευρικό κλονισμό.
Αλλά αν η Mary τολμήσει παρά τον φόβο της για τους Τούρκους και πάρει άδεια από τον άντρα της, θα συμμετάσχει παρ' όλα αυτά στη μεγάλη πορεία των γυναικών.
Αύριο, Κυριακή, αρχίζουν 20.000 Ελληνοκύπριες και ξένες γυναίκες τη μεγάλη διαμαρτυρική πορεία τους προς την τουρκοκρατούμενη Αμμόχωστο για να διεκδικήσουν τα σπίτια τους πίσω.
Σαράντα γυναίκες στο στρατόπεδο όπου ζει η Mary από την τουρκική εισβολή το περασμένο καλοκαίρι σκοπεύουν να συμμετάσχουν στη μεγάλη πορεία "Women Walk Home" αύριο.
Η πορεία έχει διεθνή υποστήριξη από γυναικείες οργανώσεις σε περισσότερες από 100 χώρες. Μια προπομπή από 150 ξένες γυναίκες, ανάμεσά τους και η Μελίνα Μερκούρη, ηγείται της τεράστιας διαδήλωσης κατά μήκος των γραμμών μπροστά στο τουρκικό φυλάκιο στην Αμμόχωστο.
Οι Τούρκοι, που κάνουν τα πάντα για να σταματήσουν τη διαδήλωση, έχουν τοποθετήσει νάρκες κατά μήκος της διαδρομής.
— Το θέμα είναι μόνο να πείσω τον άνδρα μου να μου δώσει άδεια να πάω, λέει η Mary στην Expressen. Πολλοί άνδρες εδώ στο στρατόπεδο ανησυχούν για το τι μπορεί να συμβεί και θυμούνται πώς στις ανάγκες τους μάς βίασαν ακριβώς όπως είχαν κάνει πριν.
Φόβος για Τούρκους
Η Mary, που η ίδια διέφυγε προς την ελληνοκυπριακή πλευρά κατά την εισβολή τον Αύγουστο πέρυσι, λέει ότι φοβάται να συναντήσει ζωντανό Τούρκο.
"Όταν έφυγα από το χωριό μου, τη Μόρφου, έτρεχα έγκυος οκτώ μηνών μέσα από ένα δάσος από φλεγόμενες βόμβες με τα δύο νεογέννητα παιδιά μου στην αγκαλιά", λέει. "Είχα τους πλιατσικολόγους των Τούρκων πίσω μου, που έχουν βιάσει τόσες πολλές από τις Ελληνοκύπριες πρόσφυγες, έχω δει τόσα πρόσωπα βιασμού ξανά."
Η Mary και οι φίλες της έχουν ακούσει τη φήμη ότι ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Kurt Waldheim επισκέπτεται σήμερα το στρατόπεδο. Γι’ αυτό ελπίζουν ότι η πορεία θα γίνει η τρίτη ιστορία που θα ακούσει και ότι θα μπορέσουν να πάρουν πίσω τα σπίτια τους.
— Αλλά όπως είπα, εξαρτάται από το αν ο άνδρας μου θα μου επιτρέψει να πάρω νταντά για τα παιδιά, λέει ανήσυχα.
Η Mary έχει ζήσει τόσο πολύ ως πρόσφυγας ώστε είμαστε κοντά στο σημείο θραύσης. Μαλώνουμε συνέχεια μεταξύ μας.
Η Mary, που κατάγεται από ένα χωριό στη γόνιμη, τώρα τουρκοκρατούμενη περιοχή της Μόρφου, ήταν άρρωστη τους τελευταίους μήνες. Το ίδιο και τα παιδιά της. Οι γιατροί λένε ότι είναι υποσιτισμός.
— Το μικρότερο παιδί μου χρειάζεται ένα κουτί συμπυκνωμένο γάλα κάθε δεύτερη μέρα. Αλλά στον καταυλισμό έχουμε μόνο ένα κουτί κάθε δεκαπέντε μέρες.
Η λεπτή γυναίκα δίπλα της είναι η Ulla Dyming-Zemblin, παντρεμένη με Ελληνοκύπριο για 50 χρόνια. Η οικογένεια έχασε το σπίτι της στην Αμμόχωστο κατά την εισβολή.
Οι περισσότερες από τις διαδηλώτριες είναι πρόσφυγες που έχασαν τα σπίτια τους και ζουν σε καταυλισμούς. Είναι γυναίκες που ζουν σε δύσκολες συνθήκες με τις οικογένειές τους σε σκηνές και τώρα εναποθέτουν όλες τους τις ελπίδες στο να πετύχει η πορεία τον στόχο της".
 |
| Expressen 1975-11-21 |
Συντακτική ομάδα
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar